ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ,ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ

ΙΠΡ -ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1914

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ !

Η βελγική πόλη Ιπρ υπήρξε το θέατρο αρκετών μαχών και ενός ατελείωτου πόλεμου χαρακωμάτων καθ’ όλη την διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου , με εκατόμβες νεκρών και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές . Θυμίζουμε ότι στο Ιπρ χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά χημικά αέρια το 1915 από τους Γερμανούς..
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το βιβλίο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου , «Παιχνίδι χωρίς όρια». Πρόκειται για μια ιστορία που αγγίζει τα όρια του μύθου και δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως το ποδόσφαιρο μπορεί να λειτουργήσει σαν μέσο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων ακόμα και στις πιο δύσκολες και τραγικές συνθήκες, όπως αυτές του πολέμου…
«…Όλα ξεκίνησαν όταν μερικοί Γερμανοί στρατιώτες ,κοντά στην βελγική πόλη Ιπρ , αποφάσισαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να στολίσουν την δική τους πλευρά των χαρακωμάτων. Έτσι έβαλαν μικρά κεράκια πάνω στα δέντρα και άρχισαν να τραγουδάνε τα κάλαντα. Από την άλλη πλευρά κάποιοι Βρετανοί άρχισαν κι’ αυτοί να τραγουδούν στην δική τους γλώσσα. Όλα αυτά συνέβαιναν ενώ η κάθε πλευρά ήταν κρυμμένη. Ο φόβος ότι αν κάποιος έκανε το πρώτο βήμα και άφηνε την θέση του , θα είχε κάνει το μοιραίο λάθος , παρέλυε τις αισθήσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη κι’ ύστερα από λίγη ώρα άρχισαν οι ανταλλαγές ευχών και δώρων ανάμεσα στους στρατιώτες , που σύντομα συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη. Ουίσκι , τσιγάρα και σοκολάτες άλλαζαν χέρια. «Αγκάλιαζα ανθρώπους που λίγη ώρα πριν προσπαθούσα να σκοτώσω» είχε πει Άγγλος στρατιώτης μιλώντας χρόνια αργότερα στο BBC.
Μια μαρτυρία ενός Βέλγου αναφέρει: «Η ομίχλη είχε σχεδόν διαλυθεί , όταν άκουσα μια φωνή να λέει ότι Βρετανοί και Γερμανοί είχαν βγει από τα χαρακώματα και αντάλασσαν δώρα. Σύντομα εμφανίστηκε ένας Σκωτσέζος στρατιώτης κρατώντας μια μπάλα ποδοσφαίρου , που φαινόταν καινούργια αλλά έμοιαζε τελείως παράταιρη με το σκηνικό της μάχης. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αγώνας είχε αρχίσει. Το να παίζεις πάνω στον πάγο δεν ήταν καθόλου εύκολο , παρ’ όλα αυτά προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στους κανονισμούς» . Και όλα αυτά χωρίς διαιτητή παρακαλώ! Το παιχνίδι διήρκεσε μια ώρα και οι Γερμανοί κέρδισαν 3-2. Σύμφωνα μάλιστα με τις μαρτυρίες , το παιχνίδι έληξε άδοξα όταν η μπάλα έσκασε χτυπώντας σε ένα συρματόπλεγμα. Όταν τελείωσε το ματς , οι δύο πλευρές πήραν πίσω από την νεκρή ζώνη τους ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους και τους έθαψαν με όλες τις τιμές που θα μπορούσαν να τους αποδώσουν υπό αυτές τις συνθήκες. Η ανακωχή στο βελγικό μέτωπο κράτησε μόνο για το βράδι της παραμονής των Χριστουγέννων. Τα γεγονότα μαθεύτηκαν , όπως ήταν φυσικό πολύ γρήγορα. Οι στρατηγοί και από τις δύο πλευρές δεν χάρηκαν ακούγοντάς τα. Τις επόμενες χρονιές τις μέρες των Χριστουγέννων διατάχθηκαν εκτεταμένοι βομβαρδισμοί , ενώ οι στρατιώτες δεν έμεναν ποτέ σταθεροί , ώστε να μην έρχονται κοντά με τους αντιπάλους τους.»
Σημασία δεν έχει όπως καταλαβαίνετε αν αυτή η ιστορία έξελίχθηκε έτσι ακριβώς η λίγο διαφορετικά. Το γεγονός (όπως αναφέρεται στο βιβλίο) ότι το 1999 στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε αυτή η «ανακωχή» στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός και ότι το 2005, σε ηλικία 109 ετών, πέθανε ο Σκωτσέζος Άλφρεντ Άντερσον που έλεγε πως είχε πάρει μέρος σ’εκείνη την ποδοσφαιρική συνάντηση , έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία….

Σημείωση: ελπίζουμε ο κύριος Χρήστος Σωτηρακόπουλος να μην έχει αντίρρηση που το OURBOYS χρησιμοποίησε το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του. Νομίζουμε ότι ο σκοπός για τον οποίο έγινε αυτό είναι προφανής.

ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑ 1942

START KIEV - FLAHELF

ΕΝΑ ΜΑΤΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Μετά την κατάληψη της Ουκρανίας από τους Γερμανούς Ναζί , αρκετοί ποδοσφαιριστές της Δυναμό Κιέβου βρήκαν δουλειά στο εργοστάσιο αρτοποιίας της πόλης. Με επικεφαλής τον γκολκίπερ της Δυναμό Μίκολα Τρούσεβιτς συγκεντρώθηκαν άλλοι επτά παίκτες της Δυναμό (Μίχαηλ Σβιριντόφσκι , Μίκολα Κορότκιχ , Ολεκσέι Κλιμένκο , Φεντίρ Τιούτσεφ , Μίχαηλ Πουτίστιν , Ιβάν Κουζμένκο και Μακάρ Γκοντσαρένκο) και τρεις της Λοκομοτίβ (Βλαντιμίρ Μπαλάκιν , Βασίλι Σουχάρεφ και Μίχαηλ Μέλνικ). Η ομάδα τους ονομάστηκε «Σταρτ» και η σύντομη εποποιία της κράτησε δύο μήνες (Ιούλιος και Αύγουστος του 1942).
Άρχισαν να δίνουν παιχνίδια στην τοπική λίγκα που ελεγχόταν από τον διορισμένο δοσίλογο Σβετσόφ , που είχε την ομάδα Ρουχ , την οποία στον πρώτο της αγώνα η Σταρτ διέλυσε με 7-2. Οι ομάδες της ουγγρικής και ρουμανικής φρουράς ηττήθηκαν και αυτές με μεγάλα σκορ από τους παίκτες της Σταρτ.
Στην συνέχεια αντιμετώπισαν νικηφόρα την ομάδα των Γερμανών που δούλευαν στους στρατιωτικούς σιδηροδρόμους και νίκησαν με 6-0 μια γερμανική στρατιωτική ομάδα και δύο φορές την Ουγγρική MSG Wal. Οι συνεχόμενες νίκες των Ουκρανών ποδοσφαιριστών έδωσαν θάρρος και γέμισαν περηφάνεια τους υπόδουλους συμπατριώτες τους και αυτό ανησύχησε ιδιάιτερα την γερμανική διοίκηση που πίστευε ότι θα έπεφτε το ηθικό των στρατιωτών του Άξονα και ότι η Σταρτ θα γινόταν σύμβολο της αντίστασης κατά των δυνάμεων κατοχής.
Κλήθηκε λοιπόν η αήττητη ομάδα της Λουφτβάφε «Flahelf» για να δώσει αγώνα κόντρα στην Σταρτ. Το ματς έγινε στις 6 Αυγούστου και οι Ουκρανοί νίκησαν άνετα με 5-1.
Οι Γερμανοί ζήτησαν να γίνει και δεύτερο παιχνίδι , που ορίστηκε στις 9 Αυγούστου στο στάδιο Ζενίτ. Διαιτητής ορίστηκε αξιωματικός των SS και διέρρευσαν φήμες ότι θα υπήρχαν αντίποινα για τους παίκτες της Σταρτ αν κέρδιζαν το παιχνίδι.
Οι Ουκρανοί αφού αρνήθηκαν να χαιρετήσουν ναζιστικά μπήκαν στον αγώνα και κατάφεραν παρά το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων τους να προηγηθούν 3-1 στο ημίχρονο.
Ο αγώνας τελικά έληξε πριν ην κανονική του διάρκεια ενώ το σκορ ήταν 5-3 υπερ της Σταρτ γιατί οι Γερμανοί ένιωσαν ταπεινωμένοι.. Μια εβδομάδα αργότερα η Σταρτ έδωσε τον τελευταίο της αγώνα ενάντια στην Ρουχ,την οποία και συνέτριψε 8-0.
Αμέσως μετά από αυτό το ματς άρχισαν οι συλλήψεις.
Οι παίκτες της Σταρτ κατηγορήθηκαν ως μέλη την NKVD (στρατιωτικής αστυνομίας) αφού η Δυναμό ήταν η ομάδα της.Η Γκεστάπο τους συνέλαβε , τους βασάνισε και τους έστειλε σε στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων. Εκτός από έναν ,τον Κορότκιχ ,που πέθανε στα βασανιστήρια. Άλλοι τρείς εκτελέστηκαν αργότερα σε αντίποινα για μια επίθεση παρτιζάνων ( Κουζμένκο , Κλιμένκο και η ψυχή της Σταρτ ο Τρούσεβιτς).
Το 1958 στην εφημερίδα «Evening Kiev» γράφτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Η τελευταία μονομαχία» που αναφερόταν σ’ αυτήν την ιστορία στηριγμένη κυρίως στις μαρτυρίες όσων επέζησαν.
Το 1965 ανεγέρθηκε μνημείο έξω από το στάδιο της Δυναμό( σήμερα σταδιο Βαλερί Λομπανόφσκι) .Το 1981 το στάδιο Ζενίτ όπου έγινε ο αγώνας μετονομάστηκε σε «Στάδιο Σταρτ».
Το μεταπολεμικό καθεστώς στην Σοβιετκή Ένωση αξιοποίησε προπαγανδιστικά την ιστορία διογκώνοντας ότι την συνέφερε και κρατώντας στην αφάνεια ότι δεν της ήταν αρεστό ,όπως την σύλληψη και φυλάκιση του Γκοντσαρένκο για 4 μήνες, με την κατηγορία της συνεργασίας με τους Γερμανούς . Η ,όπως αναφέρει ο Ριόρνταν στο σχετικό με το θέμα βιβλίο του, την μη αναφορά παικτών που συμμετείχαν σ’ εκείνη την ομάδα και αργότερα διέφυγαν στο εξωτερικό. Ο τελευταίος από τους πρωταγωνιστές (Γκοτσαρένκο) πέθανε το 1998.
Η ιστορία αυτή έγινε θέμα βιβλίων και ταινιών και πήρε μυθικές διαστάσεις.
Ενέπνευσε μάλιστα την ταινία του 1981 «Escape victory” που κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα με τον τίτλο «Η μεγάλη απόδραση των έντεκα» και στην οποία μετείχαν ο Μάικλ Κέιν , ο Σιλβέστερ Σταλόνε και πολλοί θρύλοι του ποδοσφαίρου όπως ο Πελέ , ο Μουρ και ο Αρντίλες.
Επιμέλεια:Ηλίας Βάσσος

(Ανάρτηση:21/3/09)

8 ΜΑΡΤΗ

ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ